Калі б ад тваіх разьвітальных крокаў і слоў
Адзьдзяліць цішыню, што ўварвалася ў хату
I зрабіла нямым нож, якім разам кроілі хлеб.
Конаўку – непатрэбнай зусім, лыжку – лішняй,
У дзьвярах клямку – негаваркой і нямой,
Сонца – цьмяным такім, быццам вока,
Затуманенае сьлязой, –
яшчэ можна было б жыць,
Хоць так, як гароху таму пры дарозе.
1968
|
|
